Μανιτάρια στην
πόλη, Ίταλο Καλβίνο.
θέματα
·
Τα προβλήματα των ανθρώπων στις πόλεις. Οι κίνδυνοι
από τη μόλυνση του περιβάλλοντος
·
Η απομόνωση, ο ανταγωνισμός των
ανθρώπινων σχέσεων
·
Η ανάγκη των ανθρώπων να αντλούν χαρά και ποιότητα ζωής από την
Φύση.
Η συγκέντρωση
των ανθρώπων στα αστικά κέντρα έχει αρνητικά αποτελέσματα για την ποιότητα ζωής τους.
Δομή
Ενότητες
|
1η
Μια μέρα… της ύπαρξής του.
|
Η
δυσφορία του ήρωα
για τις συνθήκες ζωής στο αστικό κέντρο.
|
|
2η
Έτσι, ένα πρωί,… κουβέντα
|
Η
ανακάλυψη των μανιταριών και η ανακοίνωση του νέου στην οικογένειά του.
|
|
3η
Το άλλο πρωί… απέξω.
|
Η
εμφάνιση του οδοκαθαριστή και η δυσαρέσκεια
του ήρωα
|
|
4η
Τα χαράματα… ο ένας τον άλλο.
|
Η
αποκάλυψη των μανιταριών σε όλους και η τροφική
δηλητηρίαση
|
Η κοινωνική θέση του ήρωα και η προσωπικότητά του
Το επάγγελμα του Μακροβάλντο είναι
αχθοφόρος (ξεφόρτωνε κιβώτια). Αμείβεται με
έναν πενιχρό μισθό. Είναι δυσαρεστημένος
από την ζωή του στην πόλη. Είναι αρκετά φτωχός, ώστε να χαρεί στην σκέψη ότι θα προσφέρει στην οικογένειά του ένα πιάτο μανιτάρια! Το γεύμα της οικογένειας
είναι φτωχό. Δείγμα της φτώχειας
είναι ότι για να μαζέψουν τα μανιτάρια τα παιδιά δανείζονται
ένα καλάθι.
Είναι
ευαίσθητος και αγαπά
τη φύση. Η ζωή του στην πόλη του
στερεί τη χαρά και την ομορφιά που θα
του χάριζε, αν ζούσε κοντά στη φύση.
Είναι
αποξενωμένος και εχθρικός προς τους άλλους κατοίκους της πόλης, ιδιαίτερα αντιπαθεί τον Αμάντιτζι που με τη σκούπα του εξαφανίζει κάθε μορφή φυσική, όπως τα κιτρινισμένα φύλλα του δρόμου.
Καχύποπτος
και μυστικοπαθής, δύσκολα αποκαλύπτει την ύπαρξη των μανιταριών.
Η χαρά, η
ελπίδα αναζωπυρώνονται όταν ανακαλύπτει τα μανιτάρια. Τα συναισθήματα αυτά τα διαδέχονται στη
συνέχεια ο φόβος, μήπως τα ανακαλύψουν
και άλλοι, η καχυποψία και η
δυσαρέσκεια.
Τελικά, οργίζεται όταν ο οδοκαθαριστής τα
ανακαλύπτει.
Τότε,
ο ήρωας με μια πράξη γενναιοδωρίας
φωνάζει όλους όσους βρίσκονταν εκεί να μαζέψουν, λέγοντάς τους ότι υπάρχουν μανιτάρια αρκετά για όλους,
Η ενέργειά
του αυτή δημιουργεί σε όλους ευφορία. Κάποιος
πρότεινε να τα
φάνε όλοι μαζί σε κοινό γεύμα. Η πρότασή
του δεν εισακούστηκε, γεγονός που
δείχνει την απομόνωση των ανθρώπων της πόλης.
Ο Μακροβάλντο εμπιστεύτηκε τη φύση και με
επιπολαιότητα βιάστηκε να θεωρήσει τα
μανιτάρια καλά. Όμως, η πόλη του επιφύλασσε
ακόμη μια δυσάρεστη εμπειρία. Η ρύπανση είχε
μολύνει τα μανιτάρια που ήταν δηλητηριώδη.
Το απόσπασμα τελειώνει
με αρνητικά συναισθήματα. Μίσος
και αντιπάθεια ανάμεσα στον αχθοφόρο Μακροβάλντο και τον
οδοκαθαριστή Αμάντιτζι!
Αφηγηματικοί
τρόποι
Το κείμενο παρουσιάζεται από τον συγγραφέα – αφηγητή σε τρίτο
πρόσωπο. Ο αφηγητής δεν συμμετέχει στην
ιστορία αλλά γνωρίζει τα πάντα, είναι παντογνώστης – αφηγητής.
Η αφήγηση ακολουθεί
τη χρονική σειρά μιας εβδομάδας: ένα πρωί , το άλλο πρωί,
ήταν Σάββατο, τη νύχτα έβρεξε,
τα χαράματα – ήταν Κυριακή, το ίδιο βράδυ.
Οι περιγραφές δεν απουσιάζουν
Η πόλη: πινακίδες, σηματοδότες, βιτρίνες, φωτεινές
επιγραφές, αφίσες, όσο κι αν ήταν μελετημένες να τραβήξουν την προσοχή, ποτέ
δεν προσείλκυαν το βλέμμα του που γλιστρούσε πάνω τους, όπως στην άμμο της
ερήμου. Κι από την άλλη, ένα φύλλο που κιτρίνιζε σ’ ένα κλαδί, ένα φτερό που
είχε μπλεχτεί στα κεραμίδια δεν του ξέφευγαν ποτέ
Τα μανιτάρια:
ξεπρόβαλλαν καρούμπαλα που εδώ κι εκεί ανοίγονταν κι άφηναν να φαίνονται
στρογγυλά υπόγεια σώματα.
Ο οδοκαθαριστής:
ήταν ένας διοπτροφόρος και
κρεμανταλάς νεαρός.
Εκφραστικά μέσα
Έσκυψε
να δέσει τα κορδόνια του και κοίταξε καλύτερα: ήταν μανιτάρια, πραγματικά
μανιτάρια που ξεμύτιζαν
[WU1] μες στην καρδιά της πόλης[WU2] ! O Μαρκοβάλντο ένιωσε λες
και ο γκρίζος και άχαρος κόσμος που τον περιέβαλλε είχε μονομιάς γεμίσει
κρυμμένους θησαυρούς, οπότε θα μπορούσε να περιμένει κάτι περισσότερο πέρα από
την ωριαία αποζημίωση της συλλογικής σύμβασης,
 |
| ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ, Γαΐτης Γιάννης |
τα
γυαλιά του που ξεψάχνιζαν την
άσφαλτο των δρόμων, για να βρουν ίχνη της φύσης και να τα σβήσουν με τη σκούπα[WU5] .
Βρήκαν
αρκετά μανιτάρια για όλους και, επειδή δεν είχαν καλάθια, τα έβαλαν στις
ανοιχτές τους ομπρέλες[WU9] .